Η ψήφιση του Προϋπολογισμού το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, έκρυβε άλλη μια έκπληξη.
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε με άλλο ένα κοινωνικό μέτρο, στην πρόκληση του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης περί μη φορολόγησης των υπερκερδών των διυλιστηρίων της χώρας.
Η ενίσχυση κατά 10% σε 8,4 εκ. πολίτες για τις αγορές τους από σούπερ μάρκετ, αρτοποιεία, κρεοπωλεία κοκ για έξι μήνες δεν θα πληρωθεί από αναδιανομή των χρημάτων των πολλών, ούτε από δανεικά και αγύριστα. Είναι διανομή υπερκερδών των πολύ λίγων στους πολλούς.
Κατανοώ για άλλη μια φορά την Αντιπολίτευση που δυσφορεί καθώς η ΝΔ της αποστερεί το αποκλειστικό προνόμιο της κοινωνικής ευαισθησίας. Αλλά όπως είπα και στην ομιλία μου στον προϋπολογισμό, δεν αρκεί να θέλεις να είσαι κοινωνικά αρεστός, ούτε πολύ περισσότερο να αυτοπροσδιορίζεσαι κοινωνικά ευαίσθητος. Πρέπει και να μπορείς.
Και, είτε αρέσει, είτε όχι δεν αρέσει σε ορισμένους (προφανώς δεν αρέσει αν διαβάσει κανείς την απαράδεκτη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξαγγελία του μέτρου), η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορεί…
Μπορεί να ασκεί κοινωνική (όχι επιδοματική) πολιτική.
Κάνω σκόπιμα αυτόν τον κρίσιμο διαχωρισμό, όχι μόνο για να απαντήσω στους αριστερούς επικριτές, αλλά και να επιστήσω την προσοχή στους δεξιούς σκεπτικιστικές. Διότι η άκριτη και άστοχη χρήση του όρου “επιδοματική πολιτική” υπονομεύει την ουσία και την αναγκαιότητα στοχευμένων παρεμβάσεων κοινωνικού χαρακτήρα που είναι επιβεβλημένες σε πρωτοφανώς ακραίες καταστάσεις.
Αν η Πολιτεία δεν σταθεί δίπλα στον πολίτη σε καιρούς οικονομικής δυσχέρειας για να τον ελαφρύνει από ένα εξωγενές βάρος, τότε πότε.
Για μας η στάση αυτή απέναντι δεν είναι ούτε πρόσκαιρη, ούτε προσωρινή. Από την πρώτη στιγμή που η ΝΔ ανέλαβε ξανά τα ηνία της χώρας, δεσμεύτηκε πως κανείς δεν θα μείνει πίσω.
Είναι δέσμευση – οδηγός σε κάθε περίσταση, για κάθε δυσκολία εδώ και τρεισήμισι χρόνια.
Είναι πολιτική επιλογή που εδράζεται στην αντίληψη ότι ο νέος πλούτος που δημιουργείται πρέπει να αναδιανέμεται αναλογικά σε όλους. Και πως για να δημιουργηθεί πλούτος πρέπει όλοι να συνεισφέρουν. Για αυτό και υπήρξε η γενναία κρατική στήριξη στην πανδημία. Για να μη μείνει κανείς πίσω. Για να μην καταρρεύσει η οικονομία και διασπαστεί η κοινωνία. Για να μπορέσουμε να ανακάμψουμε γρήγορα.
Κι αυτό έγινε! Και αυτό γίνεται και τώρα με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια που μαστίζει κάθε ευάλωτο νοικοκυριό.
Το λέμε και το κάνουμε, γιατί μπορούμε ό,τι λέμε να το κάνουμε!
